برنامه دوچرخه سواری و گردشگری نجومی سال 1394

با سلام خدمت همراهان همیشگی

دوستان علاقه مند به دنیای گردش و هیجان این عرصه برای ثبت نام و شرکت در برنامه های ما لطفا مشخصات کامل خود را به همراه آدرس و شماره تماس برای ما ارسال فرمایند تا ما آن ها را از برنامه های خود مطلع سازیم.

با تشکر

سفر دوچرخه سواری به استان های تهران،قزوین،گیلان

با سلام و تبریک سال نو 1393

برنامه سفر را از تهران شروع کردیم و با موفقیت به قزوین رسیدیم و طی برنامه ایی منظم توانستیم جاذبه هی گردشگری این استان را مشاهده نماییم

در طی ادامه مسیر شب را در منجیل به سر بردیم و هم اکنون (93/1/8)قصد مشاهده جاذبه های گردشگری این شهرستان و ادامه مسیر به سمت رودبار داریم.

آخرین آخبار از سه کوهنورد ایرانی مفقود شده در کوه بردوپیک پاکستان

روحشان شاد… ( هنوز امید داریم به زنده بودنشان داریم)

پایان غم انگیز عملیات جستجو در برودپیک عملیات جست‌وجوی کوهنوردان مفقود شده در پاکستان به دلیل بد بودن آب و هوا متوقف شد در حالی که رئیس گروه ATP کوهنوردی از بی نتیجه ماندن تلاش‌های صورت گرفته برای یافتن سه کوهنورد مفقود شده ایرانی…

روحشان شاد… ( هنوز امید داریم به زنده بودنشان )
پایان غم انگیز عملیات جستجو در برودپیک
عملیات جست‌وجوی کوهنوردان مفقود شده در پاکستان به دلیل بد بودن آب و هوا متوقف شد

در حالی که رئیس گروه ATP کوهنوردی از بی نتیجه ماندن تلاش‌های صورت گرفته برای یافتن سه کوهنورد مفقود شده ایرانی خبر داده است، سخنگوی ستاد پیگیری صعود به برودپیک از آماده نگه داشتن هلی‌کوپتر و تیم امداد نجات در کوه‌های شمال پاکستان خبر داده است.

تلاش‌های صورت گرفته برای نجات سه کوهنورد مفقود شده ایرانی در ارتفاعات برودپیک پاکستان تا این لحظه نتیجه بخش نبوده است. آخرین تماسی که از سوی یکی از این کوهنوردان صورت گرفته به ساعت 19:30 روز شنبه باز می‌گردد که طی آن آیدین بزرگی تقاضای کمک کرده است. پس از آن تلاش‌های زیادی صورت گرفته تا با کمک شرکت تلفن همراه خارجی محل مفقود شدن کوهنوردان باشگاه آرش مشخص شود.

از سویی دیگر هلی‌کوپترهای تجسس نیز به منطقه اعزام شده‌اند و عکس‌های زیادی از ارتفاقات یاد شده گرفته‌اند ولی اثری از کوهنوردان ایرانی دیده نشده است. امروز دوشنبه منظور حسین، رئیس گروه کوهنوردی ATP پاکستان که کار هماهنگی کوهنوردان خارجی به هیمالیا را بر عهده دارد در گفتگویی عنوان کرد که گروه‌های نجات که برای یافتن کوهنوردان ایرانی به ارتفاعات شمال پاکستان رفته بودند فراخوانده شدند چرا که تلاش‌های آنها بی‌ثمر بوده است.

وی در گفتگو با خبرگزاری‌های رویترز و نیز فرانسه در این باره عنوان کرد: یک تیم نجات و یک هلی‌کوپتر ارتش به دنبال درخواست کمک کوهنوردان ایرانی به جستجو پرداختند اما در تلاش‌های صورت گرفته روز یکشنبه هیچ نشانه‌ای از کوهنوردان ایرانی دیده نشد و به همین خاطر فعالیت‌ها متوقف شده است.

این در حالی است که بهزاد ترکاشوند، سخنگوی ستاد پیگیری صعود به برودپیک تاکید بر آن دارد که فعالیت‌ها متوقف نشده است. وی در ابن باره به خبرنگار مهر گفت: آقای منظور حسین نظر شخصی خودش را عنوان کرده است ما یک هلی‌کوپتر را با هزینه شخصی به صورت آماده باش در آورده‌ایم و با گروههای امداد و نجات نیز مذاکرات خوبی داشته‌ایم.

وی افزود: افشین حیدری شب گذشته در کمپ 3 و در ارتفاع 7400 متری مستقر شده و یک شرپا به وی ملحق می‌شود. همچنین رامین شجاعی، سرپرست گروه در کمپ اصلی حضور دارد و مذاکرات خوبی با گروه‌های کوهنوردی خارجی انجام داده تا از آنها برای نجات کوهنوردان کشورمان کمک بگیرد. از سویی بعد از تماس روز شنبه آدین بزرگی، گشت‌هایی با هلی‌کوپتر انجام گرفته و یک تیم آلمانی که ما استخدام کردیم هم اقدام به گرفتن عکس‌های زیادی از ارتفاعات برودپیک کرده‌اند.

آخرین خبرها حکایت از آن است که توماس لامل، کوهنورد و راهنمای معروف آلمانی که در عملیات آرتور هایزر و گاشربروک حضور داشت عکس‌ها را با خود به سفارت آلمان در اسلام آباد برده تا با کمک دیگر کوهنوردان آلمانی آن را تجزیه تحلیل کند. با به دست آمدن GPS تلفن ماهواره‌ای مشخص شد که تیم کوهنوردی ایرانی گردنه مابین قله اصلی و فرعی را با گردنه اصلی بین کمپ سوم و قله اشتباه گرفته و خود را در موقعیت خطرناکی قرار داده است.

خاطرات یک مهندس امریکایی از کوهنوردان ایرانی

اسکات پاوری مهندس و کوهنورد امریکایی که در صعود به قله برودپیک با تیم ایرانی همراه شده بود در صفحه شخصی خود خاطرات آشنا شدن با آنها و همراهی با تیم ایرانی را به اشتراک گذاشته است. این کوهنورد مقیم مالزی از این سه کوهنورد ایرانی به نیکی یاد کرد شخصیت آنها را والا دانست. متن نوشته اسکت پاوری به همراه عکس‌های منتخب وی به شرح زیر است:

روز شانزدهم ژوئیه سه نفر از اعضای یک تیم ایرانی با گشودن راه جدید، مسیری جدیدی را به سوی قله برودپیک آغاز کردند که دستاورد شگرفی بود. این عمل عجیب که توسط کوهنوردان بسیار زبده‌ای صورت گرفت نتیجه تلاشی است که از سال 2009 شروع کرده بودند. اما این شادمانی زمان زیادی به طول نکشید. کوهنوردان موفق به پایین آمدن از این قله 7800متری بر اساس برنامه‌ای که از قبل داشتند، نشدند. گروه‌های امداد از کمپ‌های پایینی برای کمک به آنها فرستاده شدند ولی به موفقیتی دست نیافتند.

من در اسکاردو بودم که خبر را شنیدم. با قلبی اندوهناک سه دوست خوب را جا گذاشته‌ام. در این سفر انتظار نداشتم که دوستان جدیدی را ملاقات کنم. تنها فکر می‌کردم که کسانی خواهند بود که طناب خود را به اشتراک بگذاریم. اما دوستی در جای عجیب و شرایط عجیب‌تری بین ما ایجاد شد. تیم ایرانی تشکیل یافته از افرادی بود که بالاترین قابلیت را داشتند و از بودن با آنها لذت بردم. چند هفته در کاراکروم در سایه چیزهای عظیم به سر برده‌ام. هم کوهها و هم آن افراد.

تیم کوهنوردی ایرانی را برای اولین بار در اسلام‌آباد در روز دهم ژوئن ملاقات کردم. قرار شده بود که مجوز کوهنوردی و همچنین کمپ اولیه را با آنها به صورت مشترک داشته باشیم. با هم نشستیم و درباره چگونه رفتن به اسکاردو صحبت کردیم. یکی از اعضای گروه ما نیازمند به تمدید ویزای خود بود و دیگری وسایلش نرسیده بود. انتظار داشتم تیم ایرانی نخواهد معطل ما بماند و ترجیح بدهد هر چه سریعتر به کوه برود. ولی متوجه شدم تیم آنها متشکل از مردان خوش قبلی بود که بسیار دوست داشتنی و دلسوز دیگران بودند.

از آنها پرسیدم که آیا می‌توانند چند روز منتظر بمانند و آیدین بلافاصله گفت اشکالی ندارد. می‌توانیم صبرکنیم و هر کاری که لازم است را انجام دهیم. این سفر موانع و دشواریهای زیادی داشت. مشکل بر سر مجوز کوهنوردی داشتیم و علاوه بر این به جای این که با هواپیما به اسکاردو برویم مجبور شدیم با خودرو این مسیر را طی کنیم. اما با روحیه تیمی و نه افراد مجزا توانستیم بر تمامی مشکلات فائق آییم و این برای افرادی که تنها مدت کوتاهی با هم بوده‌اند، تعجب‌آور بود.

زندگی در کمپ اولیه با این افراد فوق‌العاده بود. از آنها یاد گرفتم چگونه” این غذا را به من بده” و متشکرم را به فارسی بگویم. من نیز تمام اصطلاحاتی که می‌توانستم را با لهجه کالیفرنیایی خود به آنها آموختم. آنها خوراکی‌های زیادی با خود از ایران آورده بودند. پنیر، گوشت، خشکبار، ماست، میوه‌های خشک شده… غذاهای آنها برای مقاومت در تمام مراحل صعود بود. نیازی نبود غذاها را با من تقسیم کنند ولی آنها بسیار بخشنده بودند و می‌خواستند از من پذیرایی کنند و غذاهای محلی آنها را امتحان کنم. آنها هر چه داشتند را به من تعارف می‌کردند.

پرچم نصب شده توسط کوهنوردان ایرانی بر بالای قله برودپیک

آنها همین اخلاق خود را در کوهستان هم داشتند. یکی از کوهنوردان ما به نام برایان، در نزدیکی کمپ یک دچار سانحه شد. او به زمین افتاده بود و پایش از شش ناحیه شکسته بود. مجتبی در حال پایین آمدن از کمپ سه و بسیار خسته به نظر می‌رسید اما با وجود ضعفی که داشت به برایان کمک کرد تا به پایین بیاید. او حتی از ابزار خود برای کمک به برایان استفاده کرد.

در این دنیا من شانس این را داشتم که در جاهای مختلفی زندگی کنم و افراد متفاوتی را ملاقات کنم. برخی خوب، برخی بد و در موارد نادری کسانی هستند که حس قوی خوبی در شما ایجاد می‌کنند. تقریبا مانند نور سفیدی از خوشحالی. این افراد بسیار نادر هستند و کسانی هستند که این دنیا را برای تمام ما تبدیل به جای بهتری برای زندگی می‌کنند.

آنقدر تعداد کمی از این افراد ویژه در زمین هستند که حتی اگر تعداد معدودی از آنها را از دست بدهیم تاثیر منفی فاجعه باری روی بقیه می‌گذارد. آیدین، پویا و مجتبی از افراد کم و نادر هستند. دنیا جای خالی این جوانان را احساس خواهد کرد، من نیز همینطور.

احساس همدردی با خانواده آنها و دوستان شان می‌کنم. کل تیم ایران نمایشی از مهارت و شخصیت بود که بازتاب زیادی از کشوری بود که از آنجا آمده بودند.

روحتان شاد سربازان وطن،این پاسداران شرافت ایرانی

منبع:

http://www.navad.net/Newscontent.aspx?NewsID=72426

http://www.dsport.ir/fa/posts/1363

http://www.varzesh3.com/news.do?itemid=1016817&title=%D8%AA%D9%88%D9%85%D8%A7%D8%B3_%D9%84%D8%A7%D9%85%D9%84:_%DA%A9%D9%88%D9%87%D9%86%D9%88%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D9%86_%D8%A7%D9%8A%D8%B1%D8%A7%D9%86%D9%8A_%D8%B2%D9%86%D8%AF%D9%87_%D9%86%D9%8A%D8%B3%D8%AA%D9%86%D8%AF

دوچرخه‌سواری

دوچرخه‌سواری نام ورزشی است که آن را می‌توان به صورت تک‌نفره یا گروهی انجام داد.

به دلیل کشش عضلات پا در این ورزش لازم است که دوچرخه‌سوار در حین مسابقه از استقامت خوبی برای طی کردن مسافت‌های نسبتا طولانی برخوردار باشد.

از مهم‌ترین مسابقات جهانی دوچرخه‌سواری می‌توان از تور دو فرانس نام برد. یکی از ورزش هایی که با جرات می توان گفت بیشترین زیر مجموعه ها را دارد دوچرخه سواری است.

1:دوچرخه سواری کوهستان

2:دوچرخه سواری جاده

3:دوچرخه سواری نمایشی

این 3 گروه به چندیدن و چند دسته دیگر تقسیم می شوند که هر کدام یک ورزش مجزا است و دوچرخه های مخصوص خودشان را دارند. مثلا در دوچرخه سواری کوهستان دو رشته مرسوم و پر طرفدار کراس کانتری و دانهیل وجود دارد که در ایران از محبوبیت خاصی میان دوچرخه سواران برخوردار است.

در دوچرخه سواری نمایشی دوچرخه سواری بی ام ایکس و تریال و در کورسی پیست و جاده.

در حال حاظر [۱] امکانات خوبی را در اختیار کاربرانش قرار می دهد

جاده

مسابقات جاده در سه بخش زیر برگزار می گردند:

1- استقامت جاده: درمسابقه استقامت جاده رکابزنان در قالب یک گروه شروع به حرکت کرده و در مسیرهایی که از نظر مسافت با هم متفاوت هستند، شروع به رقابت می کنند. رقابتهای استقامت جاده در اشکال گوناگونی از قبیل یک روزه، مسابقه در مسیر بسته (Circuit) و یا به صورت مرحله ای ( مانند تور دو فرانس و جیرو ایتالیا) برگزار می شوند. مسابقات استقامت جاده مهمترین مسابقات دوچرخه سواری در المپیک به شمار می آیند.

2- تایم تریل انفرادی : این بخش از مسابقات جاده نیز در المپیک جایگاه ویژه ای دارد، تایم تریل انفرادی در مسیری به مسافت 40 تا 50 کیلومتر برگزار می گردد که طی آن رکابزنان به صورت انفرادی و با فاصله زمانی 1 الی 2 دقیقه شروع به حرکت نموده و در پایان هررکابزنی که در کمترین زمان به خط پایان برسد عنوان قهرمانی را به دست خواهد آورد.

3- تایم تریل تیمی : این رویداد در مسابقات المپیک جایگاهی ندارد، ولی در تورهای مختلف به اجرا گذاشته می شود. قوانین آن مشابه تایم تریل انفرادی است ولی به صورت تیمی متشکل از حداقل 3 دوچرخه سوار و حداکثر 10 دوچرخه سوار برگزار می گردد.
تفاوتی که تایم تریل تیمی با انفرادی دارد این است که در تایم تریل انفرادی رکابزنان مجاز نیستند پشت سر رکابزن دیگری حرکت کنند ولی در تایم تریل تیمی رکابزنان یک تیم می توانند براساس تاکتیکی که اتخاد می کنند با یکدیگر جا عوض کنند.
این رویداد از سال 2012 با حضور 5 تا 6 رکابزن در هر تیم در مسابقات قهرمانی جهان برگزار خواهد شد.

-----------------------------

پیست

مسابقات دوچرخه سواری پیست را می توان به سه خانواده تقسیم کرد:

1-رویدادهای سرعت

1-1-اسپرینت:در مرحله انتخابی ماده اسپرینت یک دور متحرک تایم تریل 200 متر برگزارمی گردد. پس از آن رکابزنان در گروه های مختلف به صورت مسابقات رودررو دو نفره به مصاف هم می روند و 2 یا 3 بار مسابقه می دهند، که هر رکابزنی 2 بار از این 3 بار پیروز شود، برنده مسابقه خواهد بود. این رقابت به همین شکل ادامه می یابد تا دو نفر پایانی مسابقه فینال را انجام دهند و نفر قهرمان معرفی شود. اسپرینت یکی از مواد برگزار شده در المپیک ها است.
1-2-تیم اسپرینت: این رویداد تنها به صورت تیمی برگزار می شود. هر تیم متشکل از 3 رکابزن(برای بانوان 2 رکابزن) بوده و در 3 دور(برای بانوان 2 دور) هر دور به مسافت 200 متر برگزار می شود، مانند مسابقه اسپرنیت انفرادی، پس از اتمام مراحل مقدماتی و گروهی، دو تیم به دیدار نهایی راه یافته و برای تعیین قهرمان تلاش می کنند، تیم هایی که در مرحله نیمه نهایی شکست خورده اند برای کسب مقام سوم به مصاف یکدیگر خواهند رفت. این ماده نیز یکی از مواد پر طرفدار برگزار شده در المپیک به شمار می رود.

کیلومتر(500 متر برای بانوان) : این رویداد به صورت انفرادی برگزار می شود، پس از آنکه رکابزنان یک کیلومتر (500 متر برای بانوان) رکاب زدند زمان آنها محاسبه می شود. زمان گیری برای همه نفرات شرکت کننده به صورت انفرادی صورت می گیرد و در پایان رکابزنی که با کمترین زمان ممکن مسیر را به پایان برده است به عنوان قهرمان معرفی می شود. مسابقه یک کیلومتر در بازی های المپیک جایی ندارد.

1-4-کایرین: این ماده نیز که یکی از مواد برگزار شده در المپیک به شمار می رود برای اولین بار از ژاپن به جامعه دوچرخه سواری معرفی شد. بین 3 تا 7 رکابزن در این رشته پس از آنکه 1400 متر اول مسابقه را پشت سر یک موتور سیکلت طی نمودند مسافت 600 تا 700 متری پایان را با سرعت زیاد رکاب می زنند تا نفر برنده مشخص شود. لازم به ذکر است موتور سیکلت اشاره شده در طول 1400 متر اول سرعت خود را به طور تدریجی افزایش می دهد و تا 30 الی 50 کیلومت بر ساعت (25 الی 45 کیلومتر بر ساعت برای بانوان) می رساند و از مسیر مسابقه خارج می شود.

2-رویدادهای نیمه استقامت

2-1-تعقیبی انفرادی: دراین ماده دو رکابزن به طور همزمان و به نحوی که هریک از آن ها در ی سوی پیست قرار دارند به مسافت به مسافت 4 کیلومتر ( برای بانوان 3 کیلومتر) شروع به رکاب زدن می نمایند. در نهایت برنده مسابقه کسی است که بتواند از حریف خود سبقت بگیرد یا با زمان کمتری مسافت مسابقه را به پایان برساند.

2-2-تعقیبی تیمی : در این ماده دو تیم متشکل از 4 رکابزن ( برای بانوان 3 رکابزن) از دو سوی مخالف پیست شروع به حرکت می نمایند و به مسافت 4 کیلومتر ( برای بانوان سه کیلومتر) به رقابت می پردازند. در نهایت برنده مسابقه تیمی است که بتواند از حریف سبقت بگیرد یا با زمان کمتری مسابقه را به پایان برساند.

2-3-دور امتیازی : تعدادی رکابزن ( که تعداد آن ها توسط برگزار کننده و با توجه به عرض پیست مشخص می شود) به طور همزمان شروع به رقابت می نمایند. در مسابقات قهرمانی جهان طول مسیر مسابقه 40 کیلومتر(برای بانوان 25 کیلومتر) است. در یک پیست 250 متری پس از طی هر 10 دوره مسابقه یک خط امتیازی تعبیه می شود که رکابزنان به ترتیب اولویت عبور از خط، امتیاز کسب می نمایند. در پایان رکابزنان برحسب امتیازات به دست آمده رده بندی می شوند.

2-4-مدیسون: حداکثر 18 تیم هریک متشکل از 2 رکابزن در این مسابقه شرکت می کنند. در حالی که یکی از رکابزنان هر تیم مسابقه می دهد نفر دیگر سرعت خود را کم می کند تا استراحت نماید. این دو نفر با همکاری یکدیگر از خطوط امتیازی میانی مسابقه عبور می کنند تا طول مسیر مسابقه که بین 25 تا 40 کیلومتر برای مردان است طی نمایند.

2-5-اسکرش:این ماده رقابتی است انفرادی بین 24 رکابزن که در مسیر 15 کیلومتری ( 10 کیلومتر برای بانوان) در پیست که نفر برنده به رکابزنی اطلاق می شود که زود تر از سایرین از خط پایان عبور کند.

3-رویدادهای سرعتی- استقامتی

3-1-اومنیوم: این ماده نیز که یکی از مواد المپیکی رقابتهای پیست محسوب می شود، ترکیبی است از 6 ماده مختلف و در دو روز متوالی برگزار می شود. رده بندی نهایی آن از جمع کردن اعداد مربوط به رتبه هر دوچرخه سوار در جدول رده بندی هرکدام از این 6 ماده به دست می آید. نفر اول رکابزنی خواهد بود که کوچکترین عدد مجموع را داشته باشد.
در زیر مواردی که در قالب اومنیوم برای مردان و بانوان برگزار می گردد لیست شده است:

 مردان

- یک دور محترک
- دور امتیازی (30 کیلومتر)
- دور حذفی ( که طی این مسابقه هر دور یک رکابزن حذف می شود تا در دور آخر یک رکابزن به عنوان برنده معرفی شود.)
- تعقیبی تیمی ( کیلومتر)
- اسکرش
- یک کیلومتر تایم تریل

 بانوان

- یک دور متحرک
- دور امتیازی (20 کیلومتر)
- دور حذفی
- تعقیبی انفرادی( 3 کیلومتر)
- اسکرش
- 500 متر تایم تریل

--------------------------

دوچرخه کوهستان

در چهار رشته زیر برگزار می شوند:

1-کراس کانتری: مسابقات کراس کانتری در مسیرهای پر فراز و نشیب ( شامل سراشیبی های فنی، جاده های جنگلی، مسیرهای صخره ای و موانع مختلف) بین 5 تا 9 کیلومتر برگزار می شوند. این مسابقات بسته به رده سنی حدودا بین یک ساعت و 45 دقیقه تا 2 ساعت و 30 دقیقه به طول می انجامد. کراس کانتری یکی از رشته هایی است که در المپیک نیز از جایگاه خاصی برخوردار است.

2-کراس کانتری ماراتن : رویداد ماراتن نوع طولانی تر کراس کانتری است که در مسیری به مسافت 60 الی 120 کیلومتر برگزار می شود. یک ویژگی خاص آن این است که رکابزنان همه رده های سنی اعم از علاقه مندان و رکابزنان حرفه ای همگی با هم به رقابت می پردازند. رویداد ماراتن در مناطق کوهستانی برگزار می شود. برخلاف رویداد کراس کانتری المپیکی، در رویداد ماراتن رکابزنان هرگز از یک نقطه دو بار عبور نمی کنند.

3-دانهیل : دانهیل رقابتی است که با زمان گیری انجام می شود که در آن رکابزن می بایست گذرگاههای تکنیکی و سرعتی را با توالی خاصی طی نماید. شرکت کننده می بایست شجاعت و مهارت فنی در راندن دوچرخه را به طور همزمان دارا باشد. تا بتواند در مواجهه با ریشه های درختان، بخش های تپه مانند، دست اندازها، پرش ها ناگهانی و سایر موانع طبیعی در طول مسیر موفق باشد. سرعت رکابزنان در این رشته به حدود 80 کیلومتر بر ساعت در رده مردان و 70 کیلومتر بر ساعت در رده بانوان می رسد.

4-فور کراس: در این رشته ( که عموما با علامت های 4-Coss و 4X نیز نشان داده می شود) چهار شرکت کننده با هم شروع به حرکت می کنند تا از پیستی که دارای بخش های پرشی و گوشه های برجسته است عبور کنند. این مسابقه بسیار سریع است ( بین 30 ثانیه تا یک دقیقه طول می کشد). در پایان برنده کسی است که پیش از سایرین به خط پایان برسد. مسابقات فور کراس شامل مراحل مقدماتی متعددی هستند.

---------------------------------

BMX

رشته BMX در دو بخش برگزار می شود:

1-سوپر کراس: این بخش از رشته BMX که یکی از مواد برگزار شونده در رقابتهای المپیک است، در مسیر بسته ای به مسافت 350 متر برگزار می شود.
هشت رکابزن بطور همزمان رقابت را از سطح شیبداری به ارتفاع هشت متر آغاز می کنند و در طول پیستی شامل؛ سطوح ناهموار، گوشه های منحنی شکل و بخش های صاف به رقابت می پردازند. این رقابت برای قهرمان شدن بسیاربا اهمیت است، زیرا هر رکابزن برای رسیدن به مراحل بالاتر مسابقات باید در هر مرحله جزء 4 نفر برتر باشد.

باتوجه به آرایش مسیر، رکابزنان سعی می کنند یا زودتر از بالای سطح شیبدار به پایین بیایند تا سرعت بیشتری بدست آورند، یا اینکه به ارتفاع بالاتری دست یابند( ارتفاع بعضی رکابزنان در بعضی مواقع به 5 متر نیز می رسد.

2-آزاد : BMX آزاد در واقع پرش بر روی موانع و حرکات نمایشی است. این رقابت می تواند در مسیرصاف،سطح شیبدار و یا برروی موانع انجام شود.
داوری این مسابقات براساس نحوه نمایش رکابزنان ( سختی، ابتکار و شیوه رکابزنی ) خواهد بود.

----------------------------------

تریال

در این رشته رکابزنان می بایست از روی موانع، گروهی عبور کنند بدون اینکه چرخ های دوچرخه به زمین برخورد کند. در صورت برخورد با زمین امتیاز منفی برای آنها محسوب خواهد شد.

رکابزنی که کمترین امتیاز منفی را داشته باشد برنده مسابقه است. ضمنا در این رشته زمان نقشی ندارد.

خودم که عاشق دوچرخه سواری جاده و کوهستانم

پارکور (به فرانسوی: Parkour)‏ یا هنر جابجایی (به فرانسوی: L'art du déplacement)‏ یا شهرنوردی به پیشنهاد گروه رها [۱] یک راه نوین برای تعامل با محیط اطراف فقط با استفاده از توانایی‌های انسان است [۲] . داوید بل، بنیان‌گذار پارکور در فرانسه می‌گوید: «جنبهٔ فیزیکی پارکور، غلبه‌کردن بر تمامی موانع پیش روست، درست مانند این‌که در شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور فقط صرف حرکات نیست، بلکه مجموعه‌ای هدفمند و دارای فلسفهٔ خاص خویش است. پس هدف پارکور، رسیدن به مقصد با استفاده از کاراترین، روان‌ترین و مستقیم‌ترین مسیر و مناسب‌ترین حرکات است که می‌تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و خزیدن باشد.» «کارایی» یکی از مهم‌ترین مشخصه‌های پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات سریع‌ترین باشند، بلکه باید مستقیم‌ترین و با صرف انرژی کمتری انجام شوند و همچنین مانع آسیب دیدگی دراز مدت یا کوتاه مدت شوند.[۳]

به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.



تاریخچه پارکور

پارکور از زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشته، وجود داشته‌است. انسان‌ها به طور طبیعی گستره‌ای قابل توجه از حرکات و حالات ممکن را برای گذشتن از موانع به وجود می‌آورد. از آن گذشته، کودکان به سهولت و صورت بدیع و با نشاط حرکت می‌کنند، ولی ما هنگامی که شروع به حرکت آگاهانه می‌کنیم، آن ویژگی را از دست می‌دهیم. افراد زیادی در طول تاریخ بر روی حرکت انسان و بهبود آن کار کرده‌اند (از جمله عیاران کاغذباز).

اما پارکور به معنای خاص آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه‌گذاری شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش داوید بل (David Belle) بصورت مدوّن درآمد. داوید بیشتر عمر خود را صرف سامان‌دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آن‌هاست، با آموزش‌های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک‌کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند[۴]

نامه دیوید بل

در تاریخ ۶ آوریل ۲۰۱۲ دیوید بل نامه‌ای سرگشاده منتشر کرد [۱] تا بار دیگر بر فلسفه پارکور مبنی بر در حرکت بودن (در مقابل حرکات آکروباتیک تنها)، پارکور کردن برای سالم بودن (در مقابل تمرین‌های بی منطق که باعث آسیب دیدگی می‌شوند) و لذت بردن شخصی از پارکور کردن (در مقابل پارکور کردن برای دیده شدن توسط بقیه) تاکید کرد. این متن در همان موقع توسط امیرحسین ایمانی ترجمه شد و در مجله پارکور و دوآزاد ایران شماره ۴ منتشر شد[۵]

    دوست دارم که یک بار و برای همیشه این موضوع را برای همه حل کنم! من کسی هستم که به تنهایی k را به parkour اضافه کردم، چیزی که اکنون به هر شیوه قابل تصوری توسط کسانی که آن را اختراع کرده‌اند در همه دنیا انجام می‌شود! مثل Zephyr که می‌گوید: من هم همینطور! پدر من هم که در ارتش بوده، پارکور را به من آموزش داده و من ۲۵ سال است دارم تمرین می‌کنم!. این من را دیوانه می‌کند، اما آن‌ها دراین مورد در افکار خودشان بسیار مطمئن هستند تا در مسیر واقعی!:)) من تنها کسی هستم که به طور مستقیم شفاهی آموزش‌های این شیوه را «پارکور» از پدرم دریافت کردم! من تنها کسی هستم که ابتدا به ساکن مجبور بودم جانم را به خطر بیاندازم تا این ورزش به وجود بیاید! من از خود گذشتگی و فداکاری کردم و قلبم را در این راه گذاشتم! یاماکاسی مبدا حرکتی است که همه به عنوان Move outside، move together می‌شناسند و همین! این نقطه مشترک همه ماست. پدر من مانند تمام پدران و افراد سالخورده نظامی عمل کرد! او به من و همه بچه‌های دیگر که دوست داشتن یاد بگیرند، در باره ورزش راهنمایی و نصیحت می‌کرد؛ ولی هیچ‌گاه، تکرار می‌کنم، هیچ‌گاه در باری پارکور با هیچ‌کس دیگری به جز من حرف نزد. از همه شما برای تمرین کردن پارکور تشکر می‌کنم. انجام دادن یا ندادن حرکت‌های آکروباتیک مهم نیست. مهم این است که از یاد گرفتن لذت ببرید، تکامل پیدا کنید، آسیب نبینید و سالم بمانید. دوباره متشکرم که به این شیوه اعتقاد دارید و امیدوارم در مسیر زندگی موفق باشید. و شرم بر کسانی که بدون اجازه، از اسمی که به آنها تعلق ندارد سود می‌برند! هزینه این کار خیلی زیاد است! نباید با مرگ بازی کرد! من هیچ‌وقت به خانواده و برادرانم خیانت نخواهم کرد! به بقیه هم اعتمادی ندارم چون که دنیا پر از خیانت شده است! من یاد گرفتم که اعتماد کنم، ولی زندگی به من یاد داد که مواظب باشم! به پیشرفت کردن ادامه بدهید. به داستان‌ها گوش نکنید چون داستانی وجود ندارد! جز یکی، آن هم حقیقت است! پارکور احتیاج به حمایت و پشتیبانی یا ضد آن را ندارد! پارکور وجود دارد و تا ابد خواهد ماند! زیرا که از قلب پاک به دنیا آماده و با همه عشقی که یک پسر به پدرش می‌تواند داشته باشد رشد کرده است! همه داستان همین است. احتیاط کنید و هیچ وقت فراموش نکنید که ما زندگی می‌کنیم که بیاموزیم و سخاوتمند باشیم، نه این که بدزدیم، دروغ بگوییم، یا تقلب کنیم! پارکور ما را از این‌ها جدا می‌کند و باید به ما کمک کند که در درونمان، در جسم خودمان احساس خوبی داشته باشیم و هر کس باید به این فک کند که زندگی خودش را خودش پر بار کند! به این دلیل گفتن اینها برایم مهم بود که به زودی پدر می‌شوم! زیرا یک پارکور جدید منتظر من است! پدر خوب بودن:))) زیبا ترین هدیه زندگی! همه شما را دوست دارم و به جریان داشتن در خیابان‌ها و لذت بردن از زندگی ادامه دهید. با تشکر دیوید بل[۶]

پارکور در ایران

اولین نشانه از حضور پارکور به صورت حرفه‌ای در ایران، امیرحسین ایمانی و کوشا فتحی‌نژاد در مستند سال ۲۰۰۳ لندن بپر (به انگلیسی: Jump London)‏ بود. هدف این فیلم نشان دادن گسترش پارکور در دنیا بود، برای همین منظور از گروه‌های مطرح و فعال پارکور در دنیا تقاضای همکاری نمودند و گروه irPk که بعداً به رها تغییر نام داد نیز در این پروژه همکاری کرد. در آن زمان(۱۷ سپتامبر ۲۰۰۴) گروه اینترنتی Parkour_Iranه [۲] توسط گروه irPk تشکیل شد. بعد از فراگیر شدن رسانه های اجتماعی جدید، گروه رها نیز به فعالیت خود را در این رسانه هایی مانند فیس بوک، توییتر و اینستاگرام با نام Rahaa street sports شروع کرد[۷].

با گسترده شدن پارکور در ایران و احساس نیاز به آموزش حرفه‌ای تر، امیرحسین ایمانی در تابستان سال ۲۰۰۴ برای آموزش دیدن زیر نظر یکی از موفق‌ترین گروه‌های پارکور دنیا به لندن رفت. [۳] و سایت www.urbanfreeflow.ir از تاریخ ۱۶ نوامبر ۲۰۰۴ با اجازه آن گروه شروع به کار کرد.[۸][۹] در پاییز همان سال بود که این گروه به رها تغییر نام داد و در سال ۱۳۸۴ اولین دوره کلاس‌های پارکور با هدف انتقال تجربه‌هایشان در مجتمع ورزشی شهید چمران (بولینگ عبدو) برگزار کردند و وب‌گاه www.parkour.ir ه [۴] نیز شروع به کار کرد.[۱۰] [www.youtube.com/watch?v=LgAkq1YhHSU&feature=plcp>. توجه رسانه‌ها با اجرای نقش دو نفر از اعضای گروه رها (احسان دادفر و آرمان خاشعی) در کلیپی به نام کبوتر (تابستان ۱۳۸۴)[۵]، تولید فیلمی کوتاه برای جشنواره پلیس، مصاحبه با نشریات مختلف (مانند ۴۰چراغ [۶] و Teenager [۷]i و خبرگزاری [Ascosiated Press]] ویدیو در یوتیوبو شرکت در نمایشگاه بین‌المللی ورزش ۲۰۰۸... به این ورزش بیشتر شده و علاقه‌مندان بسیاری شروع به تمرین کرده‌اند. هم چنین گروه رها برای آشنا شدن مخاطبان و مسیولین فدراسیون آمادگی جسمانی با این ورزش به دعوت رییس کمیته ایروبیک حرفه‌ای و مهارتی در مراسم افتتاحیه اولین دوره مسابقه ایروبیک حرفه‌ای کشور (۲۵ آبان ۱۳۸۵) در ورزشگاه شهید چمران به ایفای نقش پرداختند. از زمستان ۱۳۸۹ گروه رها اقدام به برگزاری همایش‌های درون باشگاهی بین باشگاه‌های رها در تهران و کرج کرده است که به طور منظم هر فصل با حضور یک تیم مهمان صورت می‌گیرد.

به مرور زمان گروه‌های دیگری در سطح ایران شروع به فعالیت کردند که می‌توان به گروه‌های شفق، بن هدز، فراز، ونتد (تبریز)، شاهرگ و تایگر پارکور[۱۱] اشاره کرد که گروه شفق اولین همایش پارکور در تهران با حضور اکثر علاقه‌مندان به این رشته را در تابستان ۸۷ برگزار کرد. بزرگترین همایش پارکور توسط گروه رها و پارادوکس (تیم استاد فرید لطفی) ۲۷ فروردین ۱۳۸۹ برگزار شد. تیم‌های بسیاری از شهرهای مختلف ایران (از جمله تیم کرنانشاه) ند که متاسفانه علیرغم داشتن مجوزهای لازم، به علت زیاد شدن بیش از حد جمعیت که بیش از۳۰۰۰ نفر تخمین زده شد، و در اواخر برنامه همایش لغو شد.

هم اکنون گروه هیتال با داشتن ۲۰ مربی رسمی پارکور و فعالیت در دو استان البرز و تهران و داشتن بیش از ۱۵ باشگاه در این دو استان بزرگترین گروه پارکور در ایران می‌باشد [۸]

هم چنین وب گاه پارکور ایران با همکاری تراسورها در سراسر ایران، اقدام به انتشار الکترونیکی تنها مجله تخصصی پارکور و دوآزاد به زبان فارسی کرده است. سردبیر این نشریه امیرحسین متین است و به طور فصل نامه منتشر می‌شود [۹]. متاسفانه فعالیت این نشریه الکترونیکی بعد از بیش از یک سال انتشار به علت مشکلات به وجود آمده به حال تعلیق در آمده است.
فلسفه پارکور

پارکور یک رشتهٔ ورزشی است، اما فلسفه‌ای با ارزش‌های خاص خود و برای آگاهی از توانایی‌های خویشتن، مبارزه علیه خود و پرورش جسم و روح دارد. پارکور گذشته از یک ورزش و هنر، یک شیوهٔ زندگی کردن و یک فلسفهٔ روزانه‌است.

یکی از فلسفه‌های این ورزش، اتکا به توانایی‌های جسمی و ذهنی افراد برای کمک کردن به کسانی است که در شرایط ویژه‌ای قرار دارند. به همین دلیل است که در این ورزش خبری از مسابقه و رده‌بندی ورزشکاران و غیره نیست، زیرا هر کسی تنها برای خودش و نه برای اثبات برتری خود، تمرین می‌کند.

بسیاری پس از آشنایی با پارکور، اصول آن را در زندگی خود نیز به کار می‌برند. به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.[۱۲] هنر پشت سر گذاشتن کارای موانع، با به چالش کشیدن فیزیکی و جسمی خود باعث می‌شود که با موقعیت‌های زندگی روزانه آسان‌تر کنار بیاییم. وقتی که یک مانع یا به عبارتی وضعیتی دشوار در زندگی ما پدیدار شود، یک تراسور همانگونه که در پارکور یاد گرفته، سریع و کارا بر آن غلبه می‌کند و بدون تغییر مسیر به راه خود ادامه می‌دهد.

جدا از حرفه‌ای شدن در حرکات، قسمت اصلی آموزش و تمرین صحیح پارکور، توانایی غلبه بر ترس و استفاده از آن در زندگی است، چرا که ابتدا باید بتوان بر ذهن و تفکر خود چیره شد تا توانایی حرفه‌ای شدن در پارکور در ما بوجود آید. کسانی که پارکور تمرین نمی‌کنند معمولاً دربارهٔ آین موضوعات چیزی نشنیده یا ندیده‌اند؛ در صورتی که به گفتهٔ بنیان‌گذار این هنر، «فلسفه» جزء درونی پارکور است.
پارکور چه چیزی نیست؟

پارکور حرکات آکروباتیک، بدل کاری، رقص، حرکات احمقانهٔ بدون توجه به عواقب آن و پرش‌های بلند بدون دلیل نیست. هم چنین پارکور «حرکت‌های دلخواه» نیست بلکه مجموعه‌ای از حرکات از پیش تعریف شده و هدفمند است.

در پارکور خبری از مسابقه و کل‌کل هم نیست. یک کمپین از یکم ماه مه سال ۲۰۰۷ توسط وبگاه رسمی پارکور برای حفاظت از پارکور و فلسفهٔ آن در مقابل مسابقه و رقابت آغاز شده‌است. اعضای این کمپین اعتقاد دارند که «مسابقه» افراد را تحریک می‌کند که با دیگران برای رضایت تماشاگران یا اثبات برتری‌های خود و یا احیانا سودهای مالی مبارزه کنند؛ در حالی که در پارکور، افراد در کنار یکدیگر و فقط برای خودشان تمرین می‌کنند. پس پارکور نمی‌تواند تبدیل به یک رشتهٔ مسابقه‌ای شود، مگر آن که اساس وجودی آن یعنی «پرورش خود» نادیده گرفته شود.
تفاوت دو آزاد و پارکور

دو آزاد (به انگلیسی: Free running)‏ در ابتدا معادل انگلیسی واژهٔ پارکور بود، اما اکنون خود به عنوان شاخه‌ای مستقل از ورزش شناخته می‌شود. دو آزاد در مقایسه با پارکور دارای حرکاتی با جزئیات بیشتر است. حرکات دو آزاد مانند چرخش‌ها و گردش‌ها برای خلاقانه‌تر شدن، زیبایی و جذاب شدن ورزش است.

هدف پارکور رسیدن سریع و کارا و در مسیری مستقیم است، در حالی که دو آزاد هنر حرکت کردن در محیط اطراف، به هر صورت دلخواه و در مسیر دلخواه است. با این وجود باید توجه داشت که هم در پارکور و هم در دوآزاد، دویدن بخش اصلی تمرین ها می باشد و تک حرکت های صرف، حتی با وجود پیچیدگی و سختی بسیار، نمی توانند پارکور یا دوآزاد محسوب شوند.

دوندگان آزاد حرکاتی را تمرین کرده و به کار می‌گیرند که لزوماً برای غلبه کردن بر موانع انجام نمی‌شود. مهم‌ترین عنصر در دو آزاد، هماهنگی بین دونده و مانع است و حرکات باید نوآورانه، زیبا و خلاقانه باشد.
حرکات پایه

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

واژه		توضیح
فارسی	انگلیسی
غلتیدن	Roll	غلتیدن به پهلو بصورتی که دست‌ها به زمین برخورد نکنند.
فرود آمدن	Landing	خم کردن زانو هنگامی که انگشتان پا با زمین برخورد می‌کنند (هرگز با تمام پا فرود نیایید)
تعادل	Balance	راه رفتن متعادل روی لبهٔ بالایی یک مانع
تعادل گربه‌ای	Cat balance	حرکت چهارپاگونه روی لبهٔ بالایی یک مانع
زیرمیله	Underbar,jump through	پریدن یا تاب خوردن از بین و زیر موانع برای ردکردن فاصله
ول‌شدن، جدا شدن	Dismount,swinging jump	پریدن همراه با چرخش و نوسان از روی موانع
جهش وارونه، جهش ۳۶۰	Reverse vault	پریدن از روی مانع با کمک دو دست همراه باچرخش ۳۶۰

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
محل تمرین

بر خلاف بسیاری ورزش‌های دیگر پارکور تا کنون در زمین یا ورزشگاه اختصاصی تمرین نمی‌شود، البته تلاش‌هایی در این رابطه صورت گرفته‌است[۱۴] تراسورها در محیط‌های شهری مانند سالن‌های ورزش، پارک‌ها، زمین‌های بازی و سازه‌ها و ساختمان‌های رها شده تمرین می‌کنند که باعث به وجود آمدن نگرانی‌هایی مانند تجاوز به حریم شخصی، آسیب رساندن به اموال عمومی و تمرین در مکان‌های نامناسب شده‌است.
وسایل و تجهیزات

پارکور وسیله و تجهیزات خاصی احتیاج ندارد و تراسورها معمولاً لباس‌های ورزشی یا معمولی سبک و راحت می‌پوشند. تنها چیزی که توصیه شده‌است یک کفش ورزشی سبک با چسبندگی زیاد است[۱۵] بعضی از تراسورها از مچ بند برای محافظت از مچ هایشان استفاده می‌کنند. برخی نیز از دستکش‌های نازک ورزشی برای حفاظت از کف دستهایشان استفاده می‌کنند که به علت کم کردن چسبندگی و حس باعث موضع منفی بعضی از تراسورها می‌شود.
-----------------------------
source:

1. وب‌گاه گروه رها
2. ↑ وب‌گاه پارکور ایران
3. ↑ وب‌گاه پارکور ایران
4. ↑ «وب گاه پارکور ایران».
5. ↑ http://magazine.parkour.ir/uploads/files/Parkour_And_Freerunning_Magazine_Issue_4.pdf
6. ↑ ‫دوست دارم که یک بار... | Facebook‬
7. ↑ گروه ورزش های خیابانی رها
8. ↑ Internet Archive Wayback Machine
9. ↑ http://parkour.ir/database/articles/پارکور.pdf
10. ↑ {{یادکرد |مقاله= وب‌گاه پارکور ایران [ref>http://web.archive.org/web/*/parkour.ir
11. ↑ س گروه‌های پارکور ایران
12. ↑ تراسور (به فرانسوی: Traceur)‏؛ به علت وجود جنسیت در زبان فرانسوی، از واژه تراسوز (به فرانسوی: Traceuses)‏ برای اشاره به تراسور مؤنث استفاده می‌شود.
13. ↑ http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Parkour&oldid=214508632
14. ↑ “American Parkour HotSpots Contest”. May 21, 2008. Retrieved on ۲۰۰۸-۰۶-۱۳.
15. ↑ «خودآموز راه رفتن روی دیوار». ۱۲ اسفند ۱۳۸۵.

انجمن رسمی پارکور ایران دانلود فیلم آموزشی پارکور

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Parkour»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۲۵ می۲۰۰۸).